Latency Period - Latency Period นิยาย Latency Period : Dek-D.com - Writer

    Latency Period

    รักพันธนาการ ในเมื่อรักก็คือรัก คงไม่มีเหตุผลใดใดมาหักห้ามไม่ให้หัวใจไม่รักก็คงไม่ได้ มีเพียงเหตุผลเดียวคือ...รักจะให้ทำไงได้

    ผู้เข้าชมรวม

    6,196

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    6

    ผู้เข้าชมรวม


    6.19K

    ความคิดเห็น


    5

    คนติดตาม


    0
    หมวด :  ซึ้งกินใจ
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  13 ก.พ. 54 / 14:11 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5Cyong%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_filelist.xml" /> href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5Cyong%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_themedata.thmx" /> href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5Cyong%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_colorschememapping.xml" />

    ~สวัสดีเดือนแห่งความรัก~
    จากนี้ไป
    ขอให้แสดงความรักกันอย่างเปิดเผย โดยถือความจริงใจเป็นเกณฑ์
    อย่ากลัวว่าความรักจะลงเอยเช่นไรตอนจบ
    เพราะอย่างน้อยสุดท้ายแล้ว
    คุณก็จะไม่มีวันเสียใจที่ไม่ได้บอกรัก


    ...ความรักเป็นดาบสองคมของคนสองคน...
    ขึ้นอยู่กับตัวเราเองว่าจะเลือกให้ปลายดาบเป็นเช่นไร

    href="file:///C:\DOCUME~1\yong\LOCALS~1\Temp\msohtmlclip1\01\clip_filelist.xml" /> href="file:///C:\DOCUME~1\yong\LOCALS~1\Temp\msohtmlclip1\01\clip_themedata.thmx" /> href="file:///C:\DOCUME~1\yong\LOCALS~1\Temp\msohtmlclip1\01\clip_colorschememapping.xml" />

    ...ให้ ความรู้สึกดีดี จากจิตใจที่ดี...

    ...ให้ ความอาทรถึง จากจิตใจที่นึกถึง...

    ...ให้ ความห่วง จากจิตใจที่เป็นห่วง...

    ความ รักคือ...พลังมหัศจรรย์ เรียกว่าเป็นความรู้สึกพิเศษ ที่จะขอยกเว้นเอาไว้จากความปกติทั่วไปของจิตใจ พลังพิเศษที่ทำให้รู้สึกไม่ธรรมดา เกิดเป็นความแปลกแยกที่บางทีทำอะไรไปโดยไม่รู้ตัว เสมือนหนึ่งร่างกายมีการกระตุ้นต่อมไพเนียลขึ้น ไขว่คว้าเพื่อให้ได้มาซึ่งความรัก ไม่ผิดที่จะรัก ถึงแสดงความรักแล้วไม่ได้รักตอบ แต่ลึกๆแล้วกลับอบอุ่นในหัวใจเหลือเกิน ในทางตรงกันข้าม ความเสียใจจะคงอยู่ตลอดไปเมื่อไม่ได้ทำตามที่ใจคิด การแสดงความรักเป็นสิ่งที่ดีออก เชื่อสิ...คงไม่มีใครหรอกที่ไม่อยากได้รับความรัก เพราะความรักเป็นสิ่งที่รังสรรค์แต่ความสวยงาม มีสเน่หาน่าดึงดูดใจ ในเมื่อเกิดชอบใครสักคน นั้นก็แปลว่า กำลังคิดถึงเขาไปในทางที่ดี ไม่ได้นึกรังเกียจเขาเลยที่มักจะคิดถึงเขาก่อนตัวเองเสมอ ทว่าในบางครั้ง ฉันเองก็รู้สึกสับสนนะว่า...ทำไมคำว่ารักมันเป็นเรื่องของความสวยงามและสิ่งที่ดีที่ได้มอบรักให้แก่กัน ส่วนคนรับก็น่าจะดีใจสิที่มีคนมารักมาชอบ แต่ทำไมความรักกลับ มาทำร้ายฉันอย่างนี้...!?!  

    ปิดท้ายด้วยจดหมายขอบคุณที่ทำให้ฉันเกิดความสุขเล็กๆขึ้นในใจจากผลที่ทำตามใจตัวเอง...
    href="file:///C:\DOCUME~1\yong\LOCALS~1\Temp\msohtmlclip1\01\clip_filelist.xml" /> href="file:///C:\DOCUME~1\yong\LOCALS~1\Temp\msohtmlclip1\01\clip_themedata.thmx" /> href="file:///C:\DOCUME~1\yong\LOCALS~1\Temp\msohtmlclip1\01\clip_colorschememapping.xml" />~รักพันธนาการ~

    ค่าความรักในเรื่องบางเรื่องก็ประเมินออกมาไม่ได้
    เมื่อรู้ว่ารัก ก็ได้แค่รัก ทั้งๆที่ความจริงแล้ว ก็เป็นแค่การทำตามใจตัวเอง

    สำหรับฉันแล้วความรักก็ไม่ต่างอะไรจากการบีบบังคับ กักขัง ผูกมัด
    เพื่อให้ได้ถึงสิ่งที่มาซึ่งความต้องการ...อันความสุขที่ได้รัก

    บทสนทนาระหว่างหัวใจ

    ถ้าอย่างนั้น จะขอเปรียบชีวิตหนึ่งเสมือนกับตุ๊กตาตัวหนึ่งที่ไม่มีชีวิตจิตใจ มันถูกจับแต่งตัวตามที่เราต้องการโดยไม่เคยได้ถามความเห็นมันเลยว่า "...เธอชอบแต่งตัวแบบนี้หรือไม่..." ถึงถามไปก็ไม่มีประโยชน์ ไม่บ้าก็เพี้ยนอีกต่างหาก  แต่ในเมื่อเราเห็นว่ามันน่ารักสุดๆแล้วล่ะก็ไม่มีเหตุผลใดมาแย้งได้อีก เจ้าตุ๊กตาก็ไม่มีปากจะมาเถียงได้ก็เลยต้องปล่อยให้เรื่องเป็นไปตามนั้น ไม่ว่าจะไปไหนถ้าเธอไม่มีฉันเธอก็ไปไหนไม่ได้ มันจะเป็นการไม่ปลอดภัยสำหรับเธอ ถ้าจะผจญโลกนี้เพียงลำพัง ยิ่งเธอบอบบางด้วยแล้วล่ะก็ยิ่งไม่มีวันเอาตัวรอดในโลกที่แสนน่ากลัวเช่นนี้ได้เลย ใช่ว่าเจ้านายจะอยู่กับมันตลอดไปเสียที่ไหน แล้วเจ้าตุ๊กตาก็ถูกทิ้งไว้ตามลำพัง รอวันที่เจ้านายจะพามันไปเล่นด้วย มันทั้งเหงาและอ้างว้าง จนในที่สุด มันก็ได้พบกับความรักอีกแบบหนึ่ง ทว่า...เขาไม่อาจจะรับรักมันได้เลย เพราะเห็นมันเป็นแค่ตุ๊กตาที่ไม่มีหัวจิตหัวใจ แต่ถึงมันจะเป็นแค่ตุ๊กตาตัวน้อย ที่เล็กก็แค่ตัว หัวใจมันไม่ยอมพ่ายต่อความรัก ยิ่งมันยื้อเท่าไหร่ ความรักก็ร่ำลาจากมันไปเรื่อยๆ มันจึงได้หยุดมองดูความรักที่จากไปเงียบๆ พอมันจะหันหลังกลับไปหาเจ้านายคนเก่าที่ถึงจะเอาแต่ใจ แต่ก็รักมันที่สุด ก็เกิดปรากฏการณ์ประหลาด อยู่ๆมันก็พูดพร่ำพรรณนาได้ตามใจที่คิด มันจึงคิดที่จะกลับไปหาเจ้านายคนเก่า เพื่อไถ่ถามในสิ่งที่อยากถามมาตลอด "...ทำไม ทำไม ถ้าเธอรักเรามากขนาดนั้นแล้วทำไมเธอถึงได้บังคับเรา ไม่ถามความคิดเห็นเราเลยล่ะ..." แต่คำตอบที่ได้รับมันช่างว่างเปล่า หาแก่นสารอะไรไม่ได้ เมื่อนั้นทำให้เจ้าตุ๊กตาได้แต่คิดว่า สิ่งที่เจ้านายทำมันคือความหลอกลวง และเห็นแก่ตัวไปคนเดียว มันจึงคิดที่จะเดินหนีไปให้ไกลๆจากคนใจร้ายเหล่านี้ ที่สุดท้ายแล้วก็เอาแต่ใจตัวเองทั้งสิ้น ทว่า... "หยุดก่อน ทำไมเธอถึงคิดว่าการกระทำของเราเป็นการบังคับ กักขังเธอล่ะ ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยถามเธอนี่ เราถามเธอทุกครั้งเลยนะ" เจ้าตุ๊กตาเหลียวหลังหลับมา ตอบไปลอยๆว่า "เธอถามเราก็จริง แต่เธอก็ไม่คาดหวังกับคำตอบของเราอยู่แล้ว ปลายทางมันก็เหมือนกันแหละ ลาก่อนนะ" เจ้านายได้แต่ตะโกนไล่หลังเจ้าตุ๊กตาที่เดินไปอย่างไม่หยุด "เธอเห็นการแสดงความรักของเราเป็นการพันธนาการตัวเธอ ทั้งๆที่เราเป็นห่วงเธอที่สุด รักเธอที่สุด เธอคือชีวิตของเรา เพราะถ้าเราไม่รักเธอ เราก็คงไม่มายุ่งกับเธอหรอก".....

    เมื่อนั้นมันทำให้ฉันได้พบกับคำตอบที่ว่ารักก็คือการยอมให้คนที่เรารักมีความสุขที่สุดแม้ว่าจะเป็นการผูกมัดความรู้สึกก็ตาม คือ...การได้รู้ว่ารัก แล้วได้ให้ความรักนี้ เพียงเพื่อรอผลกับการที่ได้รับความรักจากเธอ ทุกอย่างมันก็ลงตัวเพียงพอที่จะทำให้ฉันรู้ว่ารัก แล้วทำไมต้องเจ็บ

    เหมือนกับที่ฉันแอบได้มอบรักให้เพื่อนคนหนึ่งทั้งๆที่รู้ว่าเธออาจจะลำบากใจ แต่ฉันก็ได้แต่ทำตามใจตัวเองอยู่ร่ำไป ก็ฉันมีความสุขนี่ที่ได้รักเธอและขอแค่หวังก็เท่านั้น



    แด่เพื่อนคนหนึ่งที่(แอบ)รัก
    ขอบคุณที่ให้รักมาจนถึงวันนี้ บางทีเธออาจจะสงสัยหรือไม่สนใจก็ได้ มันคงทำให้เธอรำคาญใจจนเหนื่อย แต่...ความรู้สึกดีดีที่เธอมีให้มันเป็นพลังดึงดูดใจให้ฉันคิดถึงเธอมาตลอด เหมือนกับที่ฉันได้ให้นิยามรักไว้ว่า รักคือพันธนาการที่ไม่มีวันสิ้นสุด เธอไม่จำเป็นต้องฝืนใจรับรู้ แค่ขอให้เข้าใจก็พอ

    บางทีฉันคงต้องปล่อยเธอไปบ้าง....เพื่อความสุขของเธอ
    รักมากมายจากเพื่อนคนหนึ่ง



    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×